ölmüş birine/a dead person

ölmüş birine facebook'tan arkadaşlık isteği gönderilir mi?
can you request friendship from a dead person on facebook?

Trumpet Magicians

when I first listened Ibrahim Maalouf, it was my first work trip, in Ankara. me and my long-time no see high school friend were trying to arrange some time to see each other and then she said that they were going to Maalouf's concert and invited me. at the beginning, the idea of spending some good time with my old friend, her boyfriend, and their friends was more important than the concert itself for me. and It was more interesting for me that Ibrahim was a cousin of renowned Lebanese writer Amin Maalouf that I also admired his books. knowing nothing about what to find and waiting reluctanly, I was thinking probably I was going to be bored so much. on the other hand, the place was getting crowded so I was getting more excited minute by minute.

when the concert started finally, I even thought that the music was not really good but they are just making a show with a pop-like sound ! however, then, through the end of the concert, I realized that I had just discovered a music that I wouldn't get bored of listening even after all those months (now, it has been a year).  He was doing amazing virtuoso stuff and making the audience a part of the songs, playing interactively.. I didn't want that concert finish, ever. It was said that he was going to sign his CD after concert and I stayed in spite of that long queue and late hour. and gifted a CD signed to their names to my friends who waited me that long and made me know that fantastic musician (the cd was too expensive, by the way !).
listening memories what he told about his journey through the end of his hometown Beirut (the name of the piece that I also shared here) and what he found at the end, directly from him, made that concert even more important for me.. 
(now, I hope I will go to Beirut in February 2016, to see it for myself!) 
I also encouraged my friends to go to the Istanbul concert that was going to be held a few days later. I think nobody should miss his concert when he comes to Turkey again and everybody should know how he recreated the trumpet -that is usually attributed to Louis Armstrong- in his own unique way. 

I've heard Barış Demirel by mean of a friend who plays guitar with him in concerts but haven't listened for a long time. I was thinking "here there is another new experimental jazz musician". it is not because of new experimental jazz musicians are not good (they are good, luckily).. but, I don't know why, it took 1 year for me between first heard of his name and finally listen him. and I was pleased for not missing the joy of listening him by listening too early but I also felt sorry for my year passed without listening him. I've heard the same feelings & thoughts from a friend of mine who works as a bartender in a bar which Barış Demirel sometimes give concerts in. he said to Barış "dude, I didn't know that your music was that much beautiful, why didn't you said so, I would have listened before." after years of drinking and talking together before and after his concerts. And relieved by hearing the answer "dude, I don't talk about it that much, after all.". 
how much is Ibrahim Maalouf a pioneer musician in trumpet and jazz music for me, "barıştık mı" is as much as an exciting musician that I am proud that his music is echoing through Kadıköy sky. and seeing him making fantastic music as a worldwide renowned musician does makes me admire him more and I want him to be known more.

Ofcourse, everyone has its own taste of music.. but after listening once, if you more or less like this genre, I am sure that you will be addicted to these music. I salute these musicians who nourish my solo ankara and kadıköy nights once again in your presence ..

note: it is the translation of my "trompeti ağlatanlar" essay from june 2015.

contemporary saxophone magic: Korhan Futacı and Guillaume Perret

this essay is kind of a confession that I understood that I, seriously, didn't listen music. otherwise, I should have listened these musicians and kept listening. I say it especially for Korhan Futacı.

Van Gogh, Sorrow

ok, I've listened Dandadadan before, when they first released their first album. but somehow i wasn't impressed that much; probably I didn't get it back then. when I listen him now with Kara Orkestra, I am literally enchanted ! he plays saxophone, sings and composes some of their pieces, as well. his music is kind of ritual that takes you out of time and cuts a very deep corner of your heart with a tiniest blade ever. you can not help yourself for not to listen it, but it also consumes you (or maybe it relieves you). and his distinctive sound is addictive also. it is unnecessary trying to explain it, just dive into it !

name of this peace is Bülent. This is the most oriental one of his songs, in my opinion. And it is probably related to famous Turkish transvestite fantasy music singer Bülent Ersoy.

name of this song is Ben Sana Vurgunum/I am Crushed on You. he only sings in this song. I like the gloomy atmosphere of it.

now, it is Guillaume Perret & Electric Epic's turn. he was the reason why I felt a need to listen Korhan Futacı again. and Bastien was the reason why I listened Guillaume Perret, in the beginning (so, thanks for it, I liked his music very much. I hope you also like these ones). 

Guillaume Perret also has a very distinctive sound for himself and creates an atmosphere independent from time and space. one moment you are in Paris, one moment in Africa or just flying over endless seas, forests or even cities !  he only plays instrumental music but you can really feel lyrics flowing in your veins.. (like they are songs without words (e.g. Romanticism, Mendelssohn))

this one is for me :) the name of it is Ethiopic Vertigo. is it so strange that I find some influences from Mulatu Astatke's Yegelle Tezeta? (I don't think so, since he is an Ethiopian jazz musician !:)

this one is for Bastien (if I am not mistaken, haha:) the name of it is Shoebox. I don't know why it is shoebox but it reminds me the "shoebox incident" in Turkey in the end of 2013. 

To sum up, if you like transcendental/progressive/gloomy/saxophone music, don't miss these guys. Like I said, they take you to very deep of purple but then brings you back to the luminescence of night :) 

p.s. you may want to check also İlhan Erşahin, a renowned Turkish jazz musician, saxophone player and composer.

AND if you also like trumpet, you may like to read my other essay on trumpet magicians. it is about a Turkish (Barış Demirel) and a Lebanese-French (Ibrahim Maalouf) trumpeters/jazz musicians/composers. 

small blue eyed photographer

small blue eyed photographer
didn't like to be photographed

because didn't like to see himself
from another small eye
which shows the weakness
that is only visible to his
lovely small blue eyes

to escape the prison of the vision
he put himself behind the camera
and started to travel
all the earth around

now his eyes are even smaller
but his heart's become wider
hope there will be enough place
to carry in it this almond eyed writer

gecenin sonunda çatısı yanmış bir gar meyhanesinde konuştuğumuzdur

"eskilerde çok güzelim yani

eskidiğinde şu zaman

güzelleşiyorum

ama şimdiki zaman

ve anı yaşamak acı verici"

-bunu ben yazmadım-

Vincent Van Gogh, Potato Eaters, 1885,
Van Gogh Museum, Amsterdam.

yazın kışa dönmeye yüz tuttuğu, havaların tam soğumadığı ama kış kasvetinin kendini hissettirdiği, adına sonbahar dediğimiz mevsimin ortanca ayında bir kafede oturmuş yine eve gidip uyumak yerine iş yerinde bitiremediğim işleri yetiştirmeye çalışıyordum. daha 3 gün öncesine kadar 2 hafta izin almıştım ve sanki kendimi cezalandırmak istermişçesine ya da geçiş çok acılı olmasın diye sanki hiç izin almamışım, diğer alternatifleri düşünüp durmuyormuşum aylardırcasına laptop kucağımda copy paste ya da öyle birşeyler yapıyordum :)

bilgisayardan facebook'a neredeyse hiç girmiyorum ama sıkıntıdan açmış bakıyordum. 

...

derken

...

derken

...

bilirsiniz, bu işler hep böyle başlar. bilgisayar başında oturup bir şeylere bakarken, oradan başka bir yere, oradan başka bir yere geçersin (the simpsons'daki gibi mesela). derken, volkan ergen'in videolarını/filmlerini izlemeye başladım.

aman tanrım, ÇOK iyiler.

iyi kelimesi yetmiyor, hatta herhangi bir kelime tarif edemez ne olduklarını.

zaten bir sanat eserinin iyi olduğunu (şu an bir kelime kullanmam gerektiği için, iyi diyeceğim, yapacak birşey yok) kelimelerle ifade edilemeyişinden anlayabiliriz diye düşünmüştüm daha önce. bu filmleri görünce yine aynı şeyi düşündüm. siz de bir bakın, eminim size çok daha başka şeyler hissettirecek ve düşündürecekler (ama yine kelimelerle ifade edilemez olacak mı acaba:). 

Juan Miro, Constellation 16,
Femmes encerclées par le vol d'un oiseau.

https://vimeo.com/volkanergen

ilk izlediklerim hamadryad two, trailer of yenidocumentary, hamadryad, heaven is above us, interview,... henüz çok daha fazla izlememeye çalışıyorum çünkü biterlerse bir boşluğa düşebilirim. şuan arasıra bir terapi gibi onları izliyorum. akşam iş yetiştirmeye çalışıyor olmanın sembolize ettiği tüm hayatımdan bir süre azade oluyor zihnim ve hatta belki de fiziksel varlığım.?

daha önce böyle birşey yapılabileceğini düşünmemiştim. zaten bu nedenle çok özgün ve "iyi" değil mi?

bu filmleri gördüğümde aklıma ilk gelen miro'nun yıldız, kadın, kuş resimleri ve trier filmleri (özellikle son birkaçı) oldu. ikirciksiz bir biçimde bunlar düştü aklıma. zaten bir sanat eserinin iyi olduğunu gösteren başka bir özellik de böyle çağrışımlar yaratabilmesi olduğunu düşünmüştüm daha önce.

Joan Miro, Femmes et Oiseau la Nuit, 1945.

Trier'in filmlerinde kadınların yeri ve rolüyle Volkan Ergen'in bu filmlerindekileri benzettim açıkçası. Trier için kadın düşmanı, kadınları aşağılıyor, vb. yorumlar yapılsa da (özellikle Nymphomaniac için) bence tam tersine kadınları yüceltiyor Trier. Onun gözünde, yüce bir yeri var. daha önce de dogville ve manderlay'de, antichrist'ta (hele antichrist'ta nasıl bir soyutlama var..) ve melancolia'da bu bakışını göstermişti. Bu bakış ne peki? burada da miro'ya geliyoruz. aslında tüm bu konsepti bana ilk düşündüren Miro'nun bu resimleri olmuştu. 2014'te Sakıp Sabancı Müzesi'ndeki sergisini gezerken. Yıldızlar geceyi, doğayı ve insanın doğayla başbaşa kaldığı, onu boyunduruk altına almayıp ona boyun eğdiği zamanları, insanın daha masum olduğu zamanları anlatıyor. kuş da bu doğanın parçası olarak, insana naif bir şekilde eşlik ediyor (örneğin mozart'ın sihirli flüt'ündeki kuş papageno'yu hatırlayalım). ve asıl olarak kadın. kadınsa, tüm yaşama can veren doğa ana, insanları doğuran havva, insanların doğaya boyun eğdiği zamanların "tanrıça"sı. 

(boynumdaki kolyeyi merak edenlere işte bu açıklamayı yapabilirim, içten içe, ikiz idollerin* bendeki anlamı için. benim için aynı zamanda özgürlük de demek, bu pek tarihsel bir yerden kaynaklanmıyor tabi) 

Gustave Courbet, L'Origine du monde (The Origin of the World),
oil-on canvas, 1866, Muse" D'Orsay, Paris. 

volkan ergen'in hamadryad'ında (ağaç perisi demekmiş sanırım) gördüğüm de tam olarak bu oldu. çıplaklık, bu saydığım eserlerin hiçbirinde ticari bir imge değil, tam tersine insanlığın çocukluk çağındaki naifliğinin sembolü. aynı zamanda, nasıl doğduysak öyle. vajina, miro'nun da resimlerine koca koca çizdiği, trier'in de özellikle antichrist'ta konu ettiği (yalnız buna bu yazıda giremeyeceğim, kendi başlı başına bir makale olabilir) bir sembol yine. hepimiz oradan olmadık ve doğmadık mı? yaşamın kaynağı belki de. courbet'nin resmindeki gibi.

(egon schiele'in uzanan kadın'ını
da çok beğeniyorum)

İşte o akşam böyle büyülenmiş bir şekilde Volkan Ergen'in filmlerini izlerken, aslında onun müzisyen olduğunu ve geçen sene bir konserini izlediğimi fark ettim. şimdiki Yeldeğirmeni Sanat Merkezi, eski notre dame du rosaire kilisesinde, 29 Kasım 2014'te saksafoncu Meriç Demirkol'la verdikleri Inferno konserinde darbuka çalan ve -patlayan şeker yiyip yağmur efekti yapmak da dahil olmak üzere- efektleri yapan oydu. Blog açıp konserle ilgili izlenimlerimi (alımlamamı) yazmak istemiştim ve blog açmamı tetikleyen o konserdi. Neredeyse 1 yıl olacak, hala o konseri yazamadım ama en azından filmleri vesilesiyle Volkan Ergen'i yazıyorum şimdi. 

Dante'nin İlahi Komedyası'ndaki Cehennem'i müzikle anlattıkları Inferno'yu da büyülenmiş bir şekilde izlemiş ve filmlerini izlerken olduğu gibi, yapılan işteki soyutlamaya hayran kalmıştım. Cehennemin 9 katını tasvir ediyorlardı darbuka, elektronik -ve mekanik :)- efektler ve soprano saksafon kullanarak. ama program bile şeffaf kağıda basılıydı (yani, kimin aklına gelir ki bu:) böylece sadece mumlarla aydınlanan salonda programı ışığa tutarak okuyabiliyorduk ! umarım bu konser bir daha olur, o zaman sadece onu yazarım.

Volkan Ergen'in kullandığı semboller ve seçtiği konuların ötesinde (bu arada yazdığı şiirleri de okumalısınız !), filmlerinde kullandığı üslup da çok kendine özgü. ilk başta "tüm hayatımdan bir süre azade oluyor zihnim ve hatta belki de fiziksel varlığım" dediğim gibi, izlerken farklı bir gerçekliğe çekiliyorsunuz. sanki evrenin kuralları orada daha farklı, çünkü evren farklı. sanki orada zaman farklı akıyor, belki de akmıyor. ve müzikler... yine kendisi yapıyor müziklerini de. sanki kulaklarımızla duymuyoruz, ciğerlerimizde soluyoruz ya da midemizde öğütüyoruz ya da çok uzamış diyip kesiyoruz müziği, saç ya da tırnak gibi. (yani onu yaşıyoruz denebilir mi?)

bir de sürreal olarak tanımlıyorlar üslubunu. banaysa hiçbir tanıma girmez gibi gelmişti. ama evet, bilinen akımlardan biri olacaksa, sürreal değildir diyemiyorum.

bu filmleri gördüğümden beri bir haftadır işte bu ruh halindeyim. ara ara kendimi onları düşünerek dalmış bir şekilde buluyorum ya da durduğum yerde, kaçıp o dünyada geziniyorum kısa süre.

tesadüf o ki, bir süredir okumak isteyip bir türlü başlayamadığım bir kitap vardı: Giacometti'nin Atölyesi. Yazarı Jean Genet. (Giacometti, Fransız bir heykeltraş ve çok uzun yıllar Paris'te kırık dökük bir atölyede çalışmalarını sürdürmüş, mütevazi bir adam). Paris'e gitmeden okumak istiyordum, kitaptaki yerleri görürüm belki diye. yetişmedi bir şekilde. ama şimdi döndüğümde başladım ve kitapta volkan ergen'i buldum ! Nedense bu yazıyı Jean Genet'nin Giacometti'siyle bitirmek çok yakışacak. aynı tohumdan büyüyen iri lezzetli patatesler gibiler ikisi de (işte bir şekilde ikiz idollere bağlandı). yani kendi içlerinde bir güzellikleri var ama onları asıl anlatan şey güzellik değil. (bence çirkinlik iyidir, güzellik çok sıkıcı çünkü. güzel bir dünyada yaşamıyoruz ki, ne alırsak onu veririz. güzel bir yerde ve zamanda yaşamadığımız için, güzeli anlamazdık da, bu kadar etkilenmezdik. giacometti'nin eserleri de güzel değil, çirkin; kendisi de biraz.) ikisi de karanlıktan besleniyorlar, günışığının yarattıklarını emip varoluyorlar toprak altından. (bir "çilek" değiller, bu çok belli. da vinci, ingres falan "çilek" olabilir, ya da Boticelli falan.. onlar daha çok caravaggio, van gogh, ..) yani aşağıdaki alıntıyı Volkan Ergen'in sanatı için de düşünebilirsiniz. ben okuduğum anda bunu düşündüm..

"Güzelliğe, tikel, herkeste farklı olan, görünür ya da gizli yaradan, her insanın içinde taşıdığı, koruduğu ya da geçici fakat derin bir yalnızlık için dünyayı terk etmek istediğinde kapandığı, çekildiği yarasından başka kaynak aranmaz. Demek ki bu sanatla, sefalet düşkünlüğü arasında büyük fark var. Giacometti'nin sanatı, her insanın, hatta her şeyin o gizli yarasını bulmak istiyor gibi geliyor bana: yarası, insanı ya da şeyi ışıtsın diye."

Jean Genet, 

Giacometti'nin Atölyesi, Çev.Hür Yumer, Ocak 2012, 4. baskı, Metis Yayınları

**17 Ekim Cumartesi Saat 20de Tasarım Atölyesi Kadıköy'de (TAK) Yenidocumentary'nin ilk gösterimi yapılacak. ben şehir dışında olacağım için gelemiyorum :( ama siz filmleri ve müziği beğendiyseniz kaçırmayın derim





* idoller ve ikiz idoller